Παρακολούθηση θεατρικής παράστασης

Την Τρίτη 20 Φεβρουαρίου το σχολείο μας πραγματοποίησε διδακτική επίσκεψη στην Κοζάνη για την παρακολούθηση της θεατρικής παράστασης « Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«Μα η μικρούλα του καρδιά
-καρδιά ακροβάτη-
Τίποτα δεν λαχταρούσε πιο πολύ
Απ' αυτό το τρελόβροχο
Που σχεδόν πάντα φέρνει αέρα
Που σχεδόν πάντα φέρνει ήλιο».
Η ιστορία του γάτου Ζορμπά που έμαθε σ' ένα «άτυχο» γλαροπούλι, την Καλότυχη, να πετάει..
Μια άκομψη προσγείωση. Δύο διαφορετικοί κόσμοι. Τρεις υποσχέσεις. Τέσσερις γάτοι... πολλά ποντίκια και ένας πίθηκος. Σχέσεις που αρχικά φαίνονται ανέφικτες. Ο γάτος με τον γλάρο, ο γάτος με τα ποντίκια, ο γάτος με τους γάτους, οι γάτοι με τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος.. Ο άνθρωπος που αφηγείται. Ο άνθρωπος με την καρδιά ακροβάτη.. που λαχταρά το όνειρο. Που αγκαλιάζει, που φροντίζει το διαφορετικό. Ο άνθρωπος με την μικρούλα του - μεγάλη καρδιά νιώθει σαν ένας γλάρος.. και πετάει… Με την φαντασία του, με την ποίηση, με φτερά, χωρίς φτερά, με το τραγούδι, με τον χορό με το χιούμορ. Μια παράσταση με ήρωες που αγαπούν χωρίς να θέλουν να αλλάξουν τον Άλλο.

Αποκριάτικα έθιμα

Την Παρασκευή  16 Φεβρουαρίου διοργανώσαμε παιχνίδια και δράσεις σχετικές με την Αποκριά και αναβιώσαμε στο  

σχολείο μας διάφορα τοπικά έθιμα.

Η εκπαιδευτικός της Β΄τάξης Αναστασία Κοκαροπούλου, ανέλαβε να φτιάξει μαζί με τα παιδιά στολές αρλεκίνων με 

πλαστικές σακούλες σκουπιδιών. 

Με τη συνοδεία αποκριάτικων τραγουδιών, ξεκινήσαμε  με τα παραδοσιακά παιχνίδια της τσουβαλοδρομίας και

 της αυγοδρομίας .

Στη συνέχεια , οι μαθητές του Δημοτικού και του Νηπιαγωγείου έκαναν έναν μεγάλο κύκλο ,για να πάρουν μέρος στο έθιμο του Χάσκαρη.

Είναι ένα συμβολικό έθιμο που τηρείται κατά κύριο λόγο στις περιοχές της Μακεδονίας την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς. Μετά το βραδινό φαγητό διασκεδάζουν όλοι με τις προσπάθειες που καταβάλουν όλα τα μέλη της οικογένειας για να “πιάσουν” με το στόμα ολάνοιχτο το βρασμένο αυγό που τους προσφέρεται με τη βοήθεια ενός ξύλινου ραβδιού και μιας κλωστής στην οποία δένεται το αυγό. Ο συμβολισμός του Χάσκαρη έχει να κάνει με τη Σαρακοστή. Με αυγό κλείνει το στόμα για την νηστεία, με αυγό ανοίγει ξανά το βράδυ της Ανάστασης.

Από τα λίγα έθιμα που διατηρούνται αυτούσια ως τις μέρες μας, είναι και το  γαϊτανάκι, ένας χορός ή ακριβέστερα ένα χορευτικό παιχνίδι, το οποίο ταιριάζει απόλυτα με το χρώμα και τη διάθεση των εορτών.

Το γαϊτανάκι πέρασε στην Ελλάδα από πρόσφυγες τού Πόντου και της Μικράς Ασίας και έδεσε απόλυτα με τα άλλα τοπικά έθιμα, αφού η δεξιοτεχνία των χορευτών αλλά και ο ιδιαίτερος χορευτικός χαρακτήρας του δεν άφηναν κανέναν αδιάφορο!

Χρειάζονται δεκατρία άτομα για να στήσουν τον ιδιότυπο χορό. Ο ένας κρατά ένα μεγάλο στύλο, κοντάρι, στο κέντρο από την κορυφή τού οποίου ξεκινούν δώδεκα μακριές κορδέλες, καθεμιά με διαφορετικό χρώμα. Οι κορδέλες αυτές λέγονται γαϊτάνια και είναι αυτές που δίνουν το όνομά τους και στο έθιμο. Γύρω από τον στύλο δώδεκα χορευτές κρατούν από ένα γαϊτάνι και χορεύουν ταυτόχρονα ανά ζευγάρια, τραγουδώντας το παραδοσιακό τραγούδι. Καθώς κινούνται γύρω από τον στύλο, κάθε χορευτής εναλλάσσεται με το ταίρι του κι έτσι όπως γυρνούν, πλέκουν τις κορδέλες γύρω από τον στύλο δημιουργώντας χρωματιστούς συνδυασμούς, με τον ίδιο τρόπο που έπλεκαν παλιά οι γυναίκες τα γαϊτάνια και στόλιζαν τις παραδοσιακές φορεσιές. Όταν οι κορδέλες έχουν όλες τυλιχτεί και οι χορευτές χορεύουν όλο και πιο κοντά στο κοντάρι, αντιστρέφεται η φορά του χορού και αφού τα γαϊτάνια ξετυλιχτούν, ο χορός τελειώνει.